Um páska gerast prestar landins iðulega bókstafstrúarmenn. Á þessum tíma trúa þeir að helgisögur Biblíunnar séu lýsingar á raunverulegum atburðum sem gerðust í raun og veru. Einn þessara presta er Bolli Pétur Bollason og um páskana kom hann með eftirfarandi rök fyrir sannleiksgildi sögunnar af því þegar Jesús lifnaði frá dauðum og hitti lærisveina sína:
Þegar við veltum því fyrir okkur hvort við ættum að trúa einhverri fullyrðingu eru tvö atriði sem við þurfum að skoða: “Hversu ótrúleg er fullyrðingin?” og “Hve góð eru sönnunargögnin fyrir fullyrðingunni?” Í rauninni hugsum við þegar svona, eins og sést á eftirfarandi dæmum.
Krosslafs hræ við láð varð laust,
ljótt með kauna aman.
Til himna líkt og skrugga skaust,
með skít og öllu saman.-Helgi Hóseasson
Smekkur manna er misjafn, rétt eins og rökvísin. Um páskan birtist pistill á tru.is í boði ríkiskirkjunnar (sem kostar okkur að vísu 5.000.000.000 kr. árlega) eftir siðapostulann Svavar Alfreð. Tilefnið er „mesta hátíð“ kristinna manna, páskarnir, þegar þeir minnast þess að guð þeirra lét pynta og drepa son sinn (en þó sig sjálfan) til að fyrirgefa mönnunum að vera ekki betri en hann gerði þá (en að vísu reis hann svo upp tveimur dögum síðar – allt í plati).
Í prédikun Svavars segir hann frá filharmóníutónleikum nokkrum sem haldnir voru undir lok síðari heimsstyrjaldar í Berlín í boði nasistaflokksins þegar ósigur blasti við. „Við útgöngudyr biðu einkennisklædd börn úr Hitlersæskunni, héldu á körfum og buðu fólki blásýruhylki. Ókeypis,“ skrifar Svavar.
Íslenskir trúmenn halda því ekki oft fram að það sé rökrétt að trúa því að Jesús hafi lifnað upp frá dauðum, en þegar þeir gera það þá beita þeir nánast undantekningalaust rökum sem eru löngu úrelt. Mennirnir sem þessi rök voru hönnuð gegn dóu nefnilega út á 18. og 19. öld.
Movable Type
knýr þennan vef